Q:    Can you tell me a little bit about your daily routine?

តើបងអាចប្រាប់ពួកយើងពីជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់បងបានដែរឬទេ?

A:    រាល់ថ្ងៃប្រសិនបើខ្ញុំនៅស្រុក គ្រួសារខ្ញុំមិនសូវមាន ខ្ញុំមិនសូវដែលនៅផ្ទះទេ ខ្ញុំដើររកសីុដល់ថៃដល់អីដើម្បីចិញ្ចឹមម៉ែខ្ញុំគាត់ចាស់។ ខ្ញុំទៅរកស៊ីនៅថៃពីរបីឆ្នាំ បានលុយមកផ្ញើរមកម្តាយឈឺ។ ណាមួយបងៗខ្ញុំគាត់រៀបការរួច គាត់រកបែកៗគ្នា។ហើយខ្ញុំក៍មានប្តីបានកូនមួយ ប៉ុន្តែខ្ញុំលែងលះគ្នាហើយ។ រាល់ថ្ងៃខ្ញុំធ្វើការនៅទីនេះក៍មកតាមអង្គការដែរ ហើយអង្គការជួយអោយពួកខ្ញុំឲមានការងារធ្វើ ព្រោះកាលពីមុនអត់ដែលមានអង្គការណាអោយប្រាក់ខែទេ តាំងពីតូចមកខ្ញុំរកសុីដោយកំលាំងញើសឈាមខ្ញុំទាំងអស់ទើបតែមកតាមគេមកអង្គការគេបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅទីនេះបានជិត៣ខែ ហើយក៍ខ្ញុំបានលុយមកផ្ញើរអោយម្តាយអោយកូនចាយ។ កាលពីមុនខ្ញុំនៅជាមួយបងខ្ញុំទេ តែឥឡូវខ្ញុំចេះរកលុយចឹងទៅ ខ្ញុំមានលទ្ធភាពសង់កូនផ្ទះអោយម្តាយកូនខ្ញុំនៅបាន។ ខ្ញុំដើរចោលកូនខ្ញុំតាំងពីមួយខែ ពេលដែលបងខ្ញុំគាត់មានលុយគាត់ជួយអោយលុយទិញទឹកដោះគោ ពេលខ្ញុំរកបានខ្ញុំផ្ញើរទៅស្រុកបើរកមិនបាន ត្រឹមសីុតែខ្លួនឯងក៍អត់ផ្ញើរទៅ។

Before, since my family was not well off, I had to go to Thailand to feed my aging mother. I went there for about three years. When I got money, I sent it to my sick mother. And all my older siblings, they married off, so they had to feed their family instead. Then I got married and had one child. But I got divorced. Now, I can work here [in the shoe factory] through an organization. Before, there was no help [for disabled people] from any organizations. I've earned everything from my sweat and blood ever since I was young. Now that I have help from an organization to work here–for about three months already–I can send money to my mother and child at home. I used to live with my older sibling. Now that I have earn enough money, I could build a small house for my mother and child. I left my child to work at the age of one month old. My older siblings helped out, like buying milk when they could [afford to]. When I earn [quite] a lot, I send the money home. If not, I keep it to [support] myself.

 

Q:    Why did you go to Thailand?

តើមូលហេតុអ្វីបានជាបងទៅប្រទេសថៃ?

A:    មកពីនៅទីនេះខ្ញុំចង់ធ្វើការនៅរោងចក្ររឺធ្វើការតាមផ្ទះឲគេ គេអត់សូវយកខ្ញុំចឹងណាបង ដោយសារគេថាខ្ញុំអ្នកពិការ តែនៅថៃគេអត់រើសអើងទេអោយតែយើងធ្វើការអោយគេកើត ធ្វើការអីក៏គេឲដូចកម្មករផ្សេងៗដែរ។ និយាយរួមនៅប្រទេសថៃវាស្រួល អោយតែធ្វើការកើតគេទទួលហើយ ហើយបើនៅទីនេះខ្ញុំធ្លាប់ទៅនៅជាមួយគេតែគេខ្លាចខ្ញុំធ្វើការអោយគេអត់កើត    គេអត់យកខ្ញុំទេ។ ពេលចឹងទៅខ្ញុំនឹកឃើញថាខ្ញុំទៅឆ្ងាយចោលម្តាយចោលកូនទៅរកលុយអោយកូនបានសីុបានចុក សុខចិត្តទៅអណោចអធ័មណាស់បង។ ទៅបានយូរដែរ ២ ៣ ឆ្នាំទៅមកៗ ពេលម៉ែខ្ញុំឈឺ ខ្ញុំខ្ចីលុយថៅកែខ្ញុំមកលេងផ្ទះ ។ ពេលចឹងទៅខ្ញុំគិតថានៅប្រទេសខ្មែររកលុយបានសម្រាប់តែអ្នកមានគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់ខ្ញុំគេអត់យកខ្ញុំទេ។

Because in Cambodia they wouldn’t accept me. I wanted to get a job in a factory or to work as house servant. They said I might not be able to work properly because I’m disabled. In Thailand, they do not discriminate against me [for being disabled]. As long as I can do the job, they pay me as much as other workers. In short, in Thailand it is easy [to get a job] as long as you can work, but in Cambodia they wouldn’t accept me because they thought I couldn’t work properly. So I decided to go far from my mother and child to earn money. It was tragic. I lived there for about 2-3 years. When my mom got sick, I borrowed from the boss and came back [for a while]. I think in Cambodia there are only a certain [amount of] people who can earn money, and it’s not me.

 

Q:    Why did you come back to Cambodia? Were you unhappy with your job in Thailand?

តើហេតុអ្វីបានជាបងត្រលប់មកកម្ពុជាវិញ?  បងមិនសប្បាយចិត្តនឹងការងាររបស់បងនៅថៃមែនទេ?

A:    គឺថាខ្ញុំនៅថៃខ្ញុំមានប្តី ខ្ញុំនឹកឃើញថាខ្ញុំទៅរកគាត់ ចឹងខ្ញុំត្រូវការទៅឡើងដើមឈើ ពេលយើងមានប្តីយើងត្រួវឡើងដើមឈើ ដល់ពេលប្តីខ្ញុំមកបាត់ចឹងទៅ ហើយណាមួយខ្ញុំនឹកឃើញថាខ្ញុំនៅទីនោះយូរដែរហើយ ដូចថាពេលយើងធ្វើការជាមួយគេ គេដូចអត់ចង់ធ្វើជាមួយយើងព្រោះខ្លាចយើងធ្វើអត់កើត។ ពេលត្រលប់មកខ្មែរវិញទេាះក៍យ៉ាងណាខ្ញុំអាចដល់ខែស្ទូងខ្ញុំអាចសីុឈ្នួលគេចិញ្ចឹមម៉ែកូន តែចៃដន្យខ្ញុំស្គាល់គេហើយគេនាំខ្ញុំមកអង្គការ ហើយអង្គការគេក៍បញ្ចូនខ្ញុំទៅធ្វើការនៅទីនេះ។ ដល់ពេលចឹងខ្ញុំគិតថាធ្វើការនៅទីនេះក៍ស្រួលដែរ នៅរោងចក្រនេះ ហើយមួយទៀតបងខាងរដ្ឋបាលអីគាត់ជួយខ្ញុំដែរ ដូចជាដៃខ្ញុំខ្វះខាតចឹងគាត់ជួយខ្ញុំដូចជាឆ្កេនមេដៃ ហើយគេឲខ្ញុំធ្វើកន្លែងស្រួលៗសម្រាប់ខ្ញុំធ្វើបាន ព្រេាះខ្ញុំខ្សោយ។

I’d been there for quite long, and I felt like people didn’t want to work with me because of my disability. I thought coming back was better since at least I could farm and work for others. Fortunately, a person I know took me to the organization [that finds employment for disabled people], and I got help to work here [in the shoe factory]. Working in the factory is not bad. I get a lot of help from others, like the administrator. She helped me learn to use the thumb scanning machine [that registers our attendance to work] when I didn’t know how. Since I’m weak, I got an easy job I can do [which I appreciate]. 

 

Q:    Why did you divorce from your husband?

ហេតុអ្វីបានជាបងលែងលះជាមួយប្តីរបស់បង?

A:    កាលពីមុនពួកខ្ញុំស្រឡាញ់គ្នា តែគេតាមមិត្តភក្តិគេច្រើនចឹង ខ្ញុំក៏សុំគេលែង ហើយមកផ្ទះវិញមក។ និយាយរួមទៅ ប្តីខ្ញុំចូលចិត្តសប្បាយ ហើយតាមមិត្តភក្តិ។ ប្តីប្រពន្ធឲតាមនៅជាមួយយើង ហើយគេតាមមិត្តភក្តិចឹង ខ្ញុំសុខចិត្តចិញ្ចឹមម៉ែចិញ្ចឹមកូនដោយខ្លួនឯង ខ្ញុំរកបានប៉ុន្មានខ្ញុំសីុប៉ុន្នឹង ខ្ញុំលែងពឹងហើយ បើនៅជាមួយក៏ពិបាកខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំក៏សុំគេលែង ដំបូងគេអត់ព្រមលែងទេ តែខ្ញុំនឹកឃើញថាខ្ជិល លែងគ្នាហ្ម៉ងទៅ។

We were in love, but then he listened to his friends, so I asked for a divorce to come back home. My ex-husband is a person who likes to have fun and listen to his friends. As a couple, I wanted him to listen to me. I felt we should listen to one another. I’d rather feed my mother and my child by myself than depend on him. I asked for a divorce. He didn’t agree at first but I was determined to get it done.

 

Q:    As a child, what did you hope for life?

កាលពីបងនៅពីក្មេង តើបងបានគិតយ៉ាងដូចម្តេចចំពោះជីវិតនៅពេលអនាគត?

A:    កាលពីខ្ញុំនៅតូចខ្ញុំគិតថា បើខ្ញុំធំឡើងខ្ញុំក៏អត់យកប្តីដែរ បើសិនជាខ្ញុំយកគេ គេច្បាស់ជាមិននៅជាមួយខ្ញុំជាប់ណាបង ណាមួយគេអ្នកស្អាតអ្នកល្អក៏នៅតែលែងគ្នាបាន ទំរាំតែខ្ញុំ ហើយពេលយើងមានកូនទៅដើររកសីុនៅកន្លែងណាក៏គេអត់យកយើង ចឹងយើងគ្មានសមត្ថភាពចិញ្ចឹមកូនទេ ហើយមិនដឹងថាយ៉ាងណា ក៏យកប្តីបានកូនមួយទៅ។ ខ្ញុំក៏អង្វរគាត់ដែរ តែខ្ញុំគិតថាខ្ចិលក៏លែងទៅ ឲតែរកសីុចិញ្ចឹមកូននិងម៉ែខ្ញុំរស់ ការងារអីក៏ខ្ញុំធ្វើបានដែរ។ តាំងពីខ្ញូំធ្វើការតាំងពីតូចដល់ឥលូវនេះ ការងាររោងចក្រនេះជាការងារស្រួលរបស់ខ្ញុំហើយ។ ហើយខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការកន្លែងក្តៅមួយខែសាមសិបថ្ងៃ មិនដែលបានសំរាកទេ ហើយខ្ញុំមិនដែលបានដើរទេ ខ្ញុំអង្គុយរហូត ហាលក្តៅមិនដែលបានអង្គុយក្នុងម្លប់ក្នុងអីទេ ខ្ញុំធ្វើនៅនេះក៏ស្រួលដែរព្រេាះខ្ញុំធ្លាប់ហែលការងារពិបាកៗជាច្រើនហើយ ។ ទេាះបីជាខ្ញុំគ្មានអីឲកូនខ្ញុំក៏ដោយ បើវាធំដឹងក្តីទៅវាអាចចិញ្ចឹមរកសីុខ្លួនវាបាន ហើយបងៗខ្ញូំក៏ជួួយដែរ។ កូនហ្នឹងម៉ែក្មេងខ្ញុំក៏សុំដែរ តែខ្ញុំអត់ឲ យ៉ាងណាក៏អត់ឲដែរ សុខចិត្តចិញ្ចឹមខ្លួនឯង។ រាល់ថ្ងៃម៉ែខ្ញុំឈឺផង ហើយមើលកូនផង ខ្ញូំប្រឹងរកលុយឲគាត់ដើម្បីមើលជំងឺគាត់ផង ទិញទឹកដេាះគោឲកូនខ្ញុំផង ខ្ញុំអត់ចង់ពឹងបងខ្ញុំទៀតទេព្រេាះៈពួកគាត់ក៏លំបាកដែរ។

When I was a child, I thought I would never marry because I knew my husband wouldn’t stay with me for long. Normal people get divorced all the time. I imagined a person like me would be more likely to divorce. I thought since I couldn’t work, if I had a child, I would have no ability to feed them. But then I did get married and have a kid. I begged him too. But then I divorced him. 

As long as I can feed my family, I can do anything. Compared to the work I did when I was younger, this job is the easiest. I used to work harder [jobs] under the sun 30 days a month without rest. Even though I don’t have anything for my kid, I still want to raise her by my self despite the fact that my former mother-in-law wanted to raise her too.  She will learn how to support herself when she grows up. My mom nowadays is not so well, but she has to look after my kid too. That’s why I’m trying hard to earn money to send for both her and my child at home. I don’t want to ask for help from my siblings anymore because they are also having a tough time.

 

Q:    How old is your child?

តើកូនរបស់បងមានអាយុប៉ុន្នានឆ្នាំ?

A:    កូនខ្ញូំអាយុជាងមួយឆ្នាំហើយ។ 

She’s over a year now.

 

Q:    Where do you live now?

តើបងរស់នៅទីកន្លែងណា?

A:    ឥលូវខ្ញុំជួលផ្ទះគេនៅ នៅមុខរោងចក្រ។ ខ្ញុំជួលបន្ទប់គេនៅ មួយបន្ទប់សាមសិប។

I rent a room in front of the factory which is 30 [US dollars] per months.

 

Q:    Is there anything that you like about your life here in Phnom Penh?

តើមានអ្វីដែលបងចូលចិត្តទេក្នុងការរស់នៅភ្នំពេញ?    

A:    អត់មានអីផង ធម្មតា។ ពីព្រេាះខ្ញុំមករស់នៅទីនេះពីមុនច្រើនឆ្នាំដែរ ខ្ញុំនៅជាមួយបងស្រីខ្ញូំ ខ្ញុំមកមើលក្មួយ ព្រេាះគាត់ទៅធ្វើការបានពីិរ បីឆ្នាំដែរហ្នឹង  យូរដែរហ្នឹង។

Nothing special. Normal. Because i used to live here before for a few years back, when i was young, with my sister to look after my niece since my sister had to go to work.

 

Q:    How has Phnom Penh changed since you start living here?

តើភ្នំពេញមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងណាទៅតាំងពីបងមករស់នៅទីនេះ?

A:    ព្រេាះអីខ្ញុំខានមកភ្នំពេញយូរឆ្នាំដែរ ខ្ញុំទើបតែមកខ្ញុំមិនដែលបានដើរទៅណា ខ្ញុំមកសារមុន ក៏ខ្ញុំមិនដែលបានដើរទៅណាដែរ។ ពេលខ្ញូំមកនៅជាមួយបងខ្ញូំ គាត់ជួលផ្ទះគេនៅ ខ្ញុំអត់ដែលដើរទៅលេងនៅឯណាទេ ហើយឥលូវហ្នឹងក៏ចឹងដែរ ដល់ម៉ោងទៅធ្វើការ ធ្វើការ ដល់ម៉ោងចេញមកផ្ទះ មកផ្ទះ អត់ដែលបានដើរទៅណាផង។ 

[I don’t know] since it was quite a long time since I [first] came here. I don’t go anywhere. Even before, I didn’t go anywhere. I just came to live with my sister in a rented house.  I’ve never been anywhere. I just go back and forth from work to home. I’ve never been anywhere. 

 

Q:    Can you tell me little bit about why you are disable?

តើបងអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេពីការពិការរបស់បង?

A:    ដៃខ្ញុំខ្ញុំឈឺតាំងពីអាយុប្រាំបីឆ្នាំ។ ដំបូងខ្ញុំធម្មតា តែដល់ពេលខ្ញុំឈឺចឹង ម៉ែខ្ញុំយកគ្រូខ្មែរមើល មកផ្លុំ ដល់ពេលចឹងហើមចុងដៃ ចុងជើង ដល់ពេលទៅពេទ្យទៅ គេឃើញឡើងរលួយឡើងខ្មៅ ហើយពេលនេាះម៉ែខ្ញូំនាំខ្ញុំមកពេទ្យគន្ធបុប្ផា គាត់អត់មានទេ គាត់លក់ស្រែ លក់អីមកមើលខ្ញុំ ពេលចឹងទាល់ពេទ្យខ្ញុំថាទាល់តែកាត់ បើមិនកាត់ទេ អត់រស់ទេព្រេាះជំងឺហ្នឹងវាជំងឺឆ្លង។ ពីតូចដៃខ្ញុំល្អទេ ហើយម៉ែខ្ញុំខំលក់អីអស់រលីងឲតែខ្ញុំជា។ 

My fingers were okay until I was 8. Then my fingers hurt, and my mom took me to a Khmer traditional healer to find a cure. After that my fingers got swollen, and my mom took me to Kunthak Bupha Hospital. The doctor said that they were rotting and that I had to get my fingers cut off because they were infected. My mother had to sell her property and her rice field to [pay for the procedure]. 

 

Q:    How has your disability affected your life? In what ways?

តើវាប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់បងយ៉ាងម៉េចទៅ?

A:    ចាប់ពីពេលនេាះទៅ បងប្អូនខ្ញុំគាត់ក៏អាណិតខ្ញុំដែរពេលឃើញខ្ញុំចឹង គាត់មើលទៅឃើញគេល្អឃើញអីចឹង ហើយមើលមកខ្ញុំចឹង គាត់អាណិតខ្ញុំ។ ពេលខ្ញូំខ្វះខាតចឹង គាត់ជួយខ្ញុំជួយអីដែរ ហើយម៉ែខ្ញុំរាល់ថ្ងៃគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំជាងគេ ព្រេាះថ្វីត្បិតខ្ញុំចឹង មែនតែខ្ញុំអាចធ្វើការ ខ្ញុំអាចរកសីុស្រុកគេបានគ្រប់យ៉ាង។ កាលពីមុនខ្ញុំនឹកឃើញតូចចិត្តខ្លួនឯងដែរ ថាហេតុអីបានជាម៉ែសុខចិត្តឲគេកាត់ដៃខ្ញុំចឹង តែខ្ញុំគិតថាដោយសារតែគាត់ចង់ឲកូនរស់។ ខ្ញូំក៏អរគុណម៉ែខ្ញុំដែរដែលខំលក់ដីអស់រលីងដើម្បីព្យាបាលខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំប្រឹងសងគុណគាត់ទេាះបីខ្ញុំមិនបានឲគាត់ស្រណុកសុខស្រួលក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំខំប្រឹងរកលុយឲគាត់ដែរ។ ខ្ញុំមិនចង់ឲគាត់ពិបាកដោយសារខ្ញុំទៀតទេ ព្រេាះអីគាត់ពិបាកជាមួយខ្ញុំតាំងពីតូចរហូតដល់ខ្ញុំធំ ហើយមើលទាំងកូនខ្ញុំទៀត។ គាត់ពិបាកខ្ញុំម្តងហើយ គាត់នៅពិបាកជាមួយកូនខ្ញុំទៀត។ ខ្ញុំអត់ចង់ឲគាត់ពិបាកចឹងទេ តែធ្វើម៉េចវាមានរឿងកើតឡើងចឹង។

After that, in my siblings’ eyes, they felt sorry for me. They help me when they see me like this. My mother loves me the most because despite the fact that I am disabled, I still can go to work abroad and do everything I can. 

Before, I felt upset with my mother. [Why would she let the doctors] cut my fingers? But then I thought maybe [she did it] because she wanted me to be alive. I am really thankful for what she did for me. I try my best to be as kind as possible to her even though I cannot provide her the comfort she deserves. I don’t want to burden her as much as I already have since I was a baby. Now she has to look after my kid too. I’ve burdened her both with me and with my child. I really don’t want to burden her like that, but what can I do? Life turned out like that. 

 

Q:    What do think will happen in the future with your life and your family?

តើបងគិតថានៅថ្ងៃអនាគតបងនឹងទៅជាយ៉ាងណា រួមទាំងគ្រួសារបង?

A:    រាល់ថ្ងៃខ្ញុំគិតថា បីនាក់ខ្ញុំនេះ រាល់ថ្ងៃខ្ញុំខំប្រឹងរក និយាយរួមទៅខ្ញុំរកបានប៉ុន្មានខ្ញុំហូបប៉ុន្នឹង ពេលមានលុយមានអី ឧទាហរណ៏ ពេលម៉ែខ្ញុំឈឺចឹង ខ្ញុំអត់ចឹងពឹងបងប្អុន ចឹងខ្ញុំខំប្រឹងរកលុយ ហើយចង់ទុកលុយហ្នឹងពេលខ្ញុំឈឺ ឬកូនខ្ញុំឈឺ ម៉ែខ្ញុំឈឺអីចឹង។ អនាគតទៅបើសិនជាខ្ញុំរកបាន ខ្ញុំរកលុយសល់ ខ្ញុំនឹងប្រឹងរកលុយឲកូនខ្ញុំរៀនឲចេះ រៀនដល់ថ្នាក់ណាក៏បានឲតែវាអាចមើលឈ្មេាះវាដាច់ ឪពុកម្តាយវាដាច់ចឹងទៅណាបង។ ខ្ញុំប្រឹងដើម្បីអនាគតកូនខ្ញុំ ខ្ញុំអត់ចង់ឲកូនខ្ញុំពិបាកដូចខ្ញុំទេ។

For the sake of the three of us, I try so hard to earn . I eat only with what I earn. I try to earn money in case my mother, me or my child get sick. I want to save money for that. In the future, if I could earn more, I would save for my child education. It doesn’t matter how high, as long as she can read her or her parents’ name. That would be enough. I try hard for my kid’s future. I don’t want her to live like me. 

 

Q:    Is education very important to you?

តើការអប់រំមានសារៈសំខាន់សម្រាប់បងដែរឬទេ?

A:    ម៉ែក្មេកខ្ញុំចង់ឲកូនខ្ញុំចេះដឹងដូចថាពេលកូនខ្ញុុំធំ គាត់នឹងជួយផ្តល់លុយផ្តល់កាក់ឲកូនខ្ញុំចេះអក្សរ អត់ឲល្ងង់អត់ឲអីចឹងហ្អា៎។ខ្ញុំនៅតែទៅមកៗផ្ទះម្តាយក្មេកខ្ញុំចឹង ព្រេាះអីតែទៅមកៗចឹងពេលដែលគាត់ឃើញចៅ គាត់នឹងអាណិតចៅគាត់ គាត់នឹងឲចៅគាត់ចេះអក្សរ គាត់មិនឲចៅគាត់ល្ងង់ទេ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថាទេាះយ៉ាងណាក៏គាត់អត់ឲចៅគាត់ល្ងង់ដែរ។ ដូចជាលុយកាក់អីក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែឲលុយកូនខ្ញុំចាយ ដល់ពេលចឹង ខ្ញុំសង្ឃឹមខ្លួនឯងថាថ្ងៃណាមួយកូនខ្ញុំអាចចេះអក្សរ ហើយមានអនាគតដែលល្អជាងខ្ញុំ មិនពិបាករកសីុស្រុកគេ ធ្វើការឲគេ គេស្តីឲចឹងទេ។

My [former] mother in law always talks about wanting my child to be educated when she grows up. She said she would help provide funding for my kid’s education. She doesn’t want my kid to be ignorant. I often go visit her because I want her to take a pity on my child, so she will help my kid go to school. She said she would not allow my kid to be ignorant. Because of that, I hope one day my kid will be able to read and have a bright future, one that is better than mine.  

 

how does CHIB think about her clothing?

 

Q:    Can you tell me a little bit about the clothes that you have on, whatdo you like about them?

តើបងអាចប្រាប់ពួកយើងពីសំលៀកបំពាក់ដែលបងកំពុងតែពាក់បានទេ? តើអ្វីដែលបងចូលចិត្តពីវា?

A:    ខ្ញុំចូលចិត្តស្លៀកចឹងតាំងពីដើមមក ខ្ញុំចូលចិត្តស្លៀកចឹងតែម្តង ចូលចិត្តរបស់ណារលុងៗ មិនចូលចិត្តរបស់ណាណែនចង្អៀតទេ។

I’ve been wearing like this for a long time. I like wearing something loose, not tight.

 

Q:    What about the color, is red special to you?

សំរាប់ពណ៍វិញ តើពណ៍ក្រហមជាពណ៍ពិសេសសំរាប់បងរឺ?

A:    និយាយរួមទៅ ខ្ញុំស្លៀកពេលណាចិត្តខ្ញុំចង់ស្លៀក ពណ៍ក្រហមធ្វើអោយអារម្មណ៍ខ្ញុំសប្បាយចិត្តពេលពាក់។    ណាមួយដោយសារខ្ញុំស្លៀកពាក់ពីរបីជាន់វាក្តៅ តែពេលបែកញើសទៅវាត្រជាក់ស្រួលខ្លួន។

Well, I wear whatever whenever I want, and [right now] red makes me happy. Although wearing 2 or 3 layers of clothes is hot, when I sweat, it feels really good.

 

Q:    What about the pants, what do you like about it other than being loose?

ចុះចំណែកខោវិញ? តើបងចូលចិត្តអ្វីក្រៅពីភាពរលុង?

A:    ខ្ញុំស្លៀកខោនឹងវារលុងវាស្រួលបោកស្រួលគក់ ក្រណាត់វាស្តើង ណាមួយខ្ញុំមិនសូវមានកំលាំងគក់ ដូចជាខោអាវក្រាសៗ ចឹងពេលខ្ញុំស្លៀកវាទៅណែនទៅវាស្អុះស្អាប់។ និយាយរួមទៅសុខភាពខ្ញុំខ្សោយ ពេលណាដែលខ្ញុំស្លៀកខោអាវណារៀងណែនឬរៀងធ្ងន់ ខ្ញុំដូចជារៀងអស់កំលាំង។ ខោខូវប៊យខ្ញុំស្លៀកបានដូចគេដូចឯងបាន គ្រាន់តែវាពិបាកណាស់ ។ ពេលខ្ញុំនៅផ្ទះមិនដែលស្លៀកខោរឹបៗទេ ស្លៀកតែសំពត់ដែរនឹង ព្រោះវាស្រួលស្លៀក។

I like wearing lose pants because they're easy to wash. Plus I’m not really strong. For thick clothes, it’s very uncomfortable for me. Simply speaking, my health is not good, so when I wear something tight, thick or heavy I feel exhausted. I can wear jeans like other people too, it’s just hard [for me]. When I’m at home, I never wear tight pants, I only wear skirts because they're comfortable. 

 

Q:    Where do you like to go shopping?

តើបងចូលចិត្តទៅទិញសំលៀកបំពាក់នៅទីណា?

A:    ខ្ញុំអត់ដែលដើរផង ព្រោះនៅស្រុកស្រែអត់មានពេលដើរផ្សារមានតែពេលធ្វើស្រែចំការ រៀបចំផ្ទះ ទុកដាក់ផ្ទះ សំអាតផ្ទះ។ ណាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំគាត់មេម៉ាយព្រោះឪពុកខ្ញុំស្លាប់តាំងពីយូរ ហើយដោយសារមានបងប្អូនតិចអត់មានអ្នកជួយម្តាយទេ ដល់ពេលចឹងខ្ញុំអត់សូវបានរៀនបានសូត្រអីទេ ខ្ញុំក៏មិនមានពេលវេលាសំរាប់ដើរដែរ។

I never go shopping because in the country there is no time to shop. There is only time to farm, to do chores or to clean the house. Moreover, my mother is a widow since my father passed away, and I don’t have many siblings, so there is no one helping out [besides me]. I don’t even have time to learn, let alone shop. 

 

 translation by ជួន ចន័្ទ រាសី Choun Chan Reasey